Mama tribe

• Geplaatst op 20 Oktober 2022
• Door Deniece Wildschut
• 0

Nooit gedacht dat ik een post zou schrijven over de band tussen vrouwen, maar here it is. Mijn eerste post over dat wat ons vrouwen bindt en ook, hoeveel meer respect ik voor ons heb gekregen. Mijzelf. Jou. Wat zijn wij sterk hé. En ik zeg het gewoon met allebei mijn beentjes nuchter op de grond, maar serieus, soms zou je denken: 'waarom gaan wij - moeders - niet gewoon met een gezellig clubje bij elkaar wonen?' Toch? Soms.

Want leuk hoor, die mannen en ik realiseer me volledig dat die knappe kleintjes er zonder hen niet zouden zijn. Maar juist vanaf het moment dat ze daar zijn, is de rolverdeling gewijzigd, je plek veranderd en merk je ook hoe anders het is als jij die kinderen letterlijk de wereld in hebt gebaard. Iets wat je heeft geleerd dat hoeveel lijden er ook is, je moet doorbijten. Verdorie. En dat het voorbij gaat, maar nog niet nu. En nog niet zometeen. Gewoon. Door. Bijten.

(Dat lijden overigens, dat is er ook maar met de paplepel ingegoten he. Dat is geen verplichting. Ik doop het bij dezen 'optioneel lijden'. Die bevalling, ja. You got this.)

Maar die mannen, hoe leuk soms ook, die hebben dat niet echt meegekregen. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar bij ons slaan de stopjes in stilte door wanneer de kleinste langer dan dertig seconden huilt. De ogen rooddoorbloed, gewrijf over het voorhoofd, de hersenen niet langer in staat tot functioneren. De baby iets interessants voorhouden zodat ze zwijgt of weglopen zijn de enige opties. Ik vind dat lachwekkend, maar ja... waar was ik ook alweer? Juist, 'mama tribe'.

Ja. Weet je. Ik ging altijd supergoed om met jongens vroeger en ik voelde me daar veel meer op mijn gemak bij dan bij die 'zit mijn haar goed', 'hoe lang zijn mijn wimpers', 'we gaan helemaal los dit weekend' achtige meisjes. Nou zijn er heel veel soorten meisjes, maar de moraal van het verhaal: ik ging prima om met jongens. Yes. Maar... toen wist ik nog niet wat ik nu weet! Wat een kind op de wereld zetten verandert in die 'hoe lang zijn mijn wimpers' meisjes. En hoe ongekend sterk die 'we gaan helemaal los dit weekend' meiden zijn. Wat een krachtpatsers, met goeie wimpers nog ook!

Ik wist toen nog niet dat mannen gestrekt gaan door mannengriepjes, doof zijn voor nachtelijk babygehuil of gewoon in slaap kunnen vallen en het 'ik ben verantwoordelijk voor kinderen'-knopje uit kunnen zetten, terwijl de kinderen wakker zijn en aandacht willen - gewoon omdat ze moe zijn. Van gehuil dat langer duurde dan dertig seconden. Of van überhaupt wakker worden die ochtend. Wij zijn soms ook moe, nietwaar? En wat doen we doen?

Gewoon. Door. Bijten.

Juist.

En ergens voelt dat als een goede moeder zijn, toch? Bij mij wel. Maar we zijn al zulke goede moeders. Loslaten echter, dat is een ding he? Ik vind dat een uitdaging. Het feit dat die kinderen, die ooit lekker veilig en warm in mijn baarmoeder vertoefden nu in een grote boze wereld rondlopen. Waar soms heus wel een regenboog opdoemt. Maar er kan van alles met ze gebeuren. En niet alles is rozengeur en maneschijn. Verre van. Bah, waarom heb ik ze daar neergezet eigenlijk?

O ja, voor die regenbogen. En de paddenstoelen. De 'mama tribe' en de power papa's. Voor dat wat ons allemaal bindt, ondanks onze verschillende rollen en achtergronden. Voor gelukkig zijn en verbondenheid ervaren. Voelen dat je deel bent van iets wat zoveel groter is dan jijzelf. Creatief kunnen zijn. Kunnen ontdekken en leren. Groeien. Samen zijn. Lachen. Dansen. Geur en kleur. Smaak en tast. Alles. Want de keerzijde kan juist bestaan omdat de lichte, fijne, regenboogzijde er ook is. En wat is die prachtig he?