Vergeef me, liefje...

vergeten is een medicijn,

voor de mens die niet meer weet

hoe het is om klein te zijn.

Als een speelbal van de groten

om vorm te geven, o zo fijn

maar die speelbal leert ons precies

wat wij ooit hebben mogen zijn.

Vandaag bracht ik onze middelste naar school, de tweede dag na de zomervakantie en ze begon in de klas waar ze voor de vakantie een keer of vier samen haar broer mocht wennen. Maar met broer nu in klas 1 is het toch even anders. Alles anders. En waar mama haar eerste punt van rust was, daar heeft grote broer een belangrijke plek ingenomen. Maar met grote broer weg en mama die haar brengt... tja. Tranen in de ogen en angst zichtbaar. Misschien ken je het wel. En dat hek, he. Dat hek waar je sinds het COVID-tijdperk eigenlijk liefst niet voorbij mag komen. Je voelt je al een beetje een indringer, maar die grote ogen vol tranen maken dat je dat het trotseert.

'Mama, loop je even mee naar de fruitschaal?'

En dat doe je, al weet je dat dat niet helpt. Dat het alleen maar moeilijker wordt. Maar ja, je staat daar met een meisje van vier. Jouw kind, dat nog niet naar school hóeft. En dat je natuurlijk het liefst behoedt voor de negatieve zaken des levens. En natuurlijk weet je dat dat niet kan en dat ze negatieve ervaringen zal opdoen, maar dit nu - hier, zo. Dat hoeft niet. Maar ja. De juf fluistert je toe dat het afscheid beter kort kan zijn. En je hoofd schreeuwt je toe dat heel dat afscheid verdomme onnatuurlijk is. Laat dat kind. Laat haar nog zes jaar. Laat haar bij je. Laat haar spelen. Laat haar vrij. En neem haar serieus. Het zijn geen domme wezens, die kinderen. Hoe kunnen we ze op aarde zetten en dan denken dat wíj ze alles moeten bijbrengen dat er te leren valt. Hoe denken we dat te kunnen, überhaupt. Maar, what about... wat wij van hén kunnen leren? 

Want wij - grote mensen - hebben zo goed geleerd om ons gevoel en ons lichaam te negeren. Om ons aan te passen. En we hebben geleerd dat dat goed is. En dat leren we hen. En dat leren zij hén. En hén. Generaties vol mensen die denken 'het' te weten.

Maar ze vergeten...

dat de werkelijkheid zo eenvoudig is.

Het dagelijks schema zo'n hindernis.

Laat ze vrij.

Laat ze spelen.

Leer van ze.

Je zult je niet vervelen.

En dat klinkt belerend. Alsof ik het allemaal weet. Natuurlijk niet, verre van. Ik ga heen en weer, heen en weer. Altijd in twijfel trekkend wat ik weet - of, denk te weten. Maar sommige dingen voel je, als moeder herken je dat misschien wel. Het is geen aangeleerde kennis, je vóelt het gewoon. Punt. Dit is één van die dingen. 

Daarom.

Vergeef me, liefje. 

Voor al wat wij zijn vergeten. 

Ooit wisten, niet meer weten. 

Vergeef me de regels

het moeten, de gevangenschap

alles onder het mom van 'leren'

'opgroeien'

het kan verkeren. 

Vergeef me, liefje,

dat ik 'gewoon' gebaande paden betreed

alsof ik niet beter weet. 

Elke dag zal ik mijn best doen,

om te groeien en te zijn

zo groots, zo puur als jij bent

al ben jij nog maar klein

maar die vrijheid en die eigenheid

ongekunsteld aanwezig zijn

vol emotie en vrij van maskers

dreunt het leven binnen

het laat zich ook niet vangen

in schooltijden, kaders, zinnen

in lessen of in juffen

die alles met zachte woorden verpakken

Vergeef me, liefje

dat mijn wijsheid zo heeft kunnen wegzakken

ik doe soms alsof ik niet meer weet

hoe het is om zo klein als jij te zijn

maar natuurlijk was ook ik

ooit precies waar jij je nu bevindt

in de armen van een juf

die haar best doet voor een kind

maar dat kind kan slechts ervaren

voelen of het veilig voelt of niet

en dat alles raakt vergeten

wanneer niemand het ooit ziet

en het kind dat moet voorbij

wat het voelt en wat het weet

om te leven in een groep van mensen

die het ook niet echt meer weet

maar het altijd dénkt te weten

'grote mensen', 'slim', en meer

tot iemand het durft te zeggen

vergeef me, liefje

ik weet het weer