Ik hou niet echt van moeilijk doen, dus wat ook door mijn hoofd ging toen ik op school hoorde dat 'wegens corona ouders bij het hek blijven', was dat het op zich prima is dat kinderen zelf de school binnengaan. (Als ze eenmaal goed en wel geaard zijn daar!) Best wel fijn ook voor de juffen lijkt me, om geen rondzwervende - rondhangende - ouders in je klas te hebben. Niet direct schadelijk of schandelijk ofzo. Maar het wennen op de kinderopvang of als peuter of kleuter vind ik persoonlijk een ander verhaal.

Toen ik in aanraking kwam met de kinderopvang, ging ik me realiseren hoe totaal onnatuurlijk ik het 'dag, kusje, wegwezen' vind. En onacceptabel trouwens. Ik moest mijn kind ook huilend achterlaten, bij iemand die niet papa of mama is. En natuurlijk boden ze troost en natuurlijk waren de tranen snel gedroogd, zo benadrukten de juffen keer op keer (op keer...), maar mijn redenatie was en bleef: fijn, maar dat wil niet zeker dat het niet schaadt! Want wat leert je kind? Het blijft alleen achter, al huilt het tranen met tuiten. Papa of mama verdwijnt, ook al heb ik verdriet of angst.

En natuurlijk drogen de tranen, want een kind past zich aan. MOET zich aanpassen. Ze kunnen niet anders! Maar dat wil niet zeggen dat het gezond is. En hee, ik ben een leek. Maar mijn moederhart weet gewoon dat het absoluut belachelijk is dat ik word geacht mijn kind overstuur achter te laten.

Er zou verbinding mogen bestaan, juist ook in maffe tijden. De brug tussen ouders en school (of kinderopvang) moet er zijn in het belang van het kind, is althans mijn bescheiden mening. Want hoe fijn is het als een kind in zijn eigen tempo het handje van papa of mama mag loslaten en de juf mag volgen. Of een jongetje of meisje waarmee het wel klikt.

Maar we hebben haast, denk ik. Chronisch haast. En we zijn gaan leren teveel binnen schema's en hokjes te denken. Borstvoeding geeft je op gezette tijden, een x-aantal keren per dag. Hoppa. Niet vreemd ook, van een natuurlijk ritme is al jaren geen sprake meer, ook niet in ons volwassen leven. Sterker nog, wij zijn zelf ook opgegroeid in een gekunsteld ritme. Het doet me denken aan de kippen die leven onder gekunstelde omstandigheden, zodat ze lekker veel eitjes produceren.

Het is niet natuurlijk om je kind overstuur achter te laten en weet je, dat dit soort dingen plaatsvinden onder het mom van een virus, vergroot alleen maar uit wat allang gaande was. Want we voelden ons al gedwongen om te vertrekken terwijl de tranen nog stroomden. Ja toch? Het was al foute boel en ons instinct wist allang hoe het zat. Deze tijd is er een die gewoon haarfijn laat zien wat er allemaal niet pluis is. Wat er anders kan, als wij dat willen. Hoe mooi is dat, eigenlijk. Proost dus. Op... anders? :-)