Als jij het weet, tell me. Haha! Nee, gekheid hoor. Maar het is wat, een winkel runnen... met kleine kinderen thuis, 'het leven' in volle gang, werkzaamheden als schrijfdocente on the side, kinderen thuis. Kinderen thuis. KINDEREN THUIS. Het runnen van een webwinkel heeft voeten in aarde. Heel veel, grote, stappers. Leuke en ook uitdagende. Ik ben mega blij dat ik in december 2019 besloot Tante Pollewol te beginnen en het heeft me al zoveel moois gebracht. Tegelijkertijd is het een uitdaging - waar ik van houd! - en die me elke dag weer nieuwe dingen leert. 

Dinsdagmiddag, 16:28 uur

De printer hapert, mijn zorgvuldig uitgekozen ecotank die doorgaans prima functioneert en nu opeens interessant wil doen, controleren of de inkt overal goed stroomt ofzo. Het duurt nogal even, zul je net zien! Kenza hangt aan mijn been. Het plakbandje van anderhalf jaar oud is een lieve scheet, maar ook pittig! Ik houd ervan dat ze haarfijn duielijk kan maken wat ze wil. Maar het komt me niet altijd uit, logisch. Zo ook nu. Ze wil drinken: "Mama, mama! MAMA!" Maar ik wil dat pakketje klaarmaken voor verzending.

"Mama, mag ik helpen inpakken? Ik weet hoe dat moet" Reza. 4 jaar. Hij is meestal rustig, kan ook fel uit de hoek komen, en is waanzinnig behulpzaam. Maar inpakken vergt nog even wat oefenen. Dat doe ik dikwijls geduldig met 'm, maar nu hoor ik mezelf zeggen: "Nee lieverd, niet nu. Het moet wel mooi ingepakt worden." Auwie. En dat terwijl ik regelmatig over mijn eigen inpakkunsten denk: 'Het is dat ik er een natuurlijk lintje omheen jas, want mijn inpaktalent is ook niet om over naar huis te schrijven. Haha. Hoezo kritisch. Enfin. Reza boos, terwijl Kenza door "Mama't". Mijn hoofd explodeert bijna terwijl ik duim dat de printer zo weer zijn oude zelf hervindt en dat blaadje uitspuugt.

16:50 uur

Als we voor half zes bij de supermarkt zijn, gaan de pakketjes vandaag nog mee. Kenza moet nog een schone luier, Reza moet nog een broek en een trui aan. O, en ik moest nog opschrijven dat ... een Olive in plaats van Cinnamon maillot wil. Maat 6-12 maanden. Ja. 

Het is een greepje uit een momentje van hectiek rondom het in orde maken en wegbrengen van pakketjes. Het komt altijd goed en ik heb ook stress, soms, omdat ik ze liever sneller dan langzamer wegbreng. Hoe eerder het bij jou is, hoe blijer ik ben. Want ik wil het goed doen. Beter dan verwacht. Sneller dan verwacht. En een mooier pakketje leveren dan verwacht. En als er iets misgaat (ik ben maar een beginner, ik heb nog veel te leren en leer dan aldoende. Daar houd ik van, maar maakt het wel spannend!) ben ik direct bang dat er iemand boos is. Dat ik woedende telefoontjes of e-mails krijg. Dan is het openen van mijn mail al een soort Die Hard with a Vengeance. (Yes, daar moet ik zelf iets mee! :-))

Tegelijkertijd wil ik de beste moeder ooit zijn. Begripvol en geduldig, liefdevol en warm. Het botst soms. En dat frustreert me. Maar ik blijf het proberen, met wat fijnschaven en bijsturen. Want het moet toch kunnen: moederschap, het mooiste dat er bestaat, combineren met een te gek bedrijf? 

Perfectie is saai

Op de een of andere manier heb ik vaak de neiging om 'geslaagde' dingen te delen, misschien is dat menselijk. Maar dan komt er niks, want ik heb nauwelijks tijd, dat is de realiteit. Als ik een enigszins gelukte foto op Instagram plaats, ben ik rete blij, want ik heb die foto waarschijnlijk gemaakt met een peuter om me heen die het kleertje wegtrekt of de decoratie aan gruzelementen werpt met een blokje of een steen of een potlood. Of een kleuter die onderwijl graag wil dat ik een huis of een hut of een boot met hem bouw. Of twee kinderen die elkaar die boot uit huilen en schreeuwen, maar een minuut later knuffelend over de grond rollen: "Sorry hoor, Kenza. Je mag wel meespelen." "Dadaa, dadaa, dadaa" (zo noemt ze haar grote broer).

Hoe dan ook, daarom dacht ik: waarom het perfecte plaatje delen? Waarom niet gewoon schrijven hoe het is? Want zoals sommigen weten, is schrijven mijn ding. Al van jongs af aan. Ik schreef ooit twee boeken (heb materiaal en ideeen liggen voor nog veel meer!) en werkte jarenlang als redacteur en tekstschrijver, in dienst en als zzp'er. Het maakt me blij! En ik vind het leuk. En ook belangrijker, er zijn mensen die het leuk vinden om te lezen wat ik uitkraam. Dat maakt me extra blij! En weet je, dacht ik, misschien kan iemand erom lachen, om wat ik schrijf, of ervan leren of er hoop of inspiratie uit putten. Het geeft ook een kijkje achter de schermen, hoe leuk is dat! 

En het mag er gewoon zijn, toch, die imperfectie die voorafgaat aan de vluchtige moment van ogenschijnlijke perfectie. En is dat niet uiteindelijk wat bijna het hele leven is: een verzameling imperfecte momenten die, erop terugkijken, alle perfectie in zich hadden. Misschien wel perfect waren, juist OMDAT ze niet perfect waren. Omdat Kenza zo grappig "Mama" zei, wat klinkt als "Meme", of dat Reza cadeautjes inpakte alsof het kleine ruimtescheepjes waren. Of zijn kunstwerkjes wilde gebruiken of kleertjes in in te pakken, om mensen blij te maken. En dat we het samen deden. 

Het hoeft niet zo perfect dus. Want weet je, als je daarop wacht - heb ik ontdekt - komt er niks. Dan is het namelijk nooit perfect genoeg en wacht je altijd op... Ja, waarop eigenlijk/ en waarom? Daarom dus liever stukjes die ik in de middle of all the craziness kan schrijven en delen. Why not. (Als het helemaal ruk is, kan ik het altijd nog verwijderen haha!)

Liefs,

Deniece

To do lijstje:

• Mooiere website voor Tante Pollewol realiseren
• met optie voor blogs, om die mooier tot hun recht te laten komen en mogelijkheid tot reageren te bieden
• Even Indesign onveilig maken om wat ontwerpskills in te zetten voor auntie Pollewol
• maatbeschrijvingen bij artikelen plaatsen om maatkeuze te vergemakkelijken